Ամենավտանգավորը նա է, երբ փոխադարձ «ոչնչացման» ռեժիմում պայքարի միջոցների միջեւ խտրություն չի դրվում. քաղաքագետ
Այլեւս վստահաբար կարելի է ասել, որ գործող իշխանությունը տապալելու հարցում Հայաստանի «ընդդիմությունը» մինչեւ վերջ է գնալու, գրեւմ է քաղաքագետ Վահրամ Աթանեսյանը:
«Եթե իրեն քաղաքական գործիչ համարողն ասում է, որ պետք է դառնալ Ռուսաստանի մարզ, ուրեմն կա որոշում՝ կանգ չառնել նույնիսկ անկախության եւ ինքնիշխանության կորստյան վտանգի առաջ: Եթե գտնվում է մեկ-երկու տասնյակ մարդ եւ Երեւանի կենտրոնում «Хочу в Россию» պաստառ պարզում, ապա ի՞նչ երաշխիք, որ վաղը «բազմաչարչար հայ ժողովրդի» անունից մի խնդրագիր չի հղվելու Մոսկվա. «Եկեք եւ մեզ ազատեք Փաշինյանից»:
Մեկ դար առաջ հայ կոմունիստներն էին այդպես բոլշեւիկյան Ռուսաստանից օգնություն հայցում: Դեպի Հայաստան Ռուսաստանի ճանապարհն անցնում է… Ադրբեջանով: Պատահական չէ, որ հակափաշինյանական ցանկացած ցույց, հայտարարություն, մամուլի հրապարակում իսկույն տիրաժավորվում է Բաքվում: Ի՞նչ է հետեւում նման համերաշխությունից: Տրամաբանորեն՝ միայն մի բան. Լեռնային Ղարաբաղի հարցով նախկինում եղել են պայմանավորվածություններ, որ Փաշինյանի իշխանության գալով անիրականանալի են դարձել: Պետք է հեռացնել Փաշինյանին, վերադառնալ արդեն համաձայնեցված փաստաթղթերին եւ առաջ շարժվել: Մոտավորապես սա ՝ է ասում Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարը:
Տավուշյան դեպքերի մասին երկրորդ նախագահ Քոչարյանի եւ ՌԴ արտգործնախարարի մեկնաբանությունները «ձուլված են նույն կաղապարով»: Պարզություն մտցնում են ռուսաստանցի եւ թուրք-ադրբեջանցի մեկնաբանները. «Փաշինյանը ձգտում է հասնել Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի առճակատմանը, որպեսզի նրանք թուլանան եւ Հարավային Կովկասում վակուումը լցնի Արեւմուտքը»:
Որոշ շրջանակներ հանուն ռեւանշիստական նկրտումների չեն խորշում խաղալ երկրի անվտանգության հետ: Դա քաղաքական ընդդիմախոսություն չէ այլեւս: Նրանք իշխանությանը պարտադրում են «կրիտիկական իրավիճակի» օրակարգ, երբ վերջինս հարկադրաբար դիմում է բոլոր ռեսուրսների համախմբման: Որքան էլ համակիրներն զգաշացնեն «հեղափոխական արժեքների» դեւալվացիայի մասին, իշխանությունը չի հետեւելու նրանց խորհուրդներին, որովհետեւ երբ խնդիրը կենաց-մահու պայքարն է, ամեն ինչ գնահատվում է նպատակահարմարության եւ օգտակարության տեսակետից:
Սխալվու՞մ է իշխանությունը: Իհարկե: Բայց իր դեմ տոտալ զորահավաքի դիմաց նա այլ գործիքակազմ չունի: Կամ պիտի հեռանա, կամ՝ գործի «նպատակն արդարացնում է միջոցները» սկզբունքով: Ամենավտանգավորը դա է, երբ փոխադարձ «ոչնչացման» ռեժիմում պայքարի միջոցների միջեւ խտրություն չի դրվում»,- գրում է քաղաքագետը: