«Շատ ցավալի լուրեր են, որոնք մենք ստանում ենք Լեռնային Ղարաբաղից եւ Արցախից,- տեսաուղերձում ասել է նա։ - Դա ինձ համար շատ թանկ հող է, որովհետեւ հայրս, առաջին հերթին ծառայել է Հայաստանում, հրամանատարել է բանակը, եւ ես այդ բոլոր վայրերը այցելել եմ, ես շատ լավ գիտեմ, ինչի մասին եմ խոսում: Բացի այդ, մենք շատ ընկերներ, ծանոթներ, պատմաբաններ ունենք, որոնք ինձ պատմում էին այդ արյամբ պատված հողի պատմությունը։

 

Կազարնովսկայան հիշեցրել է, որ 2015թ․-ին, Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին Արցախում հնչել է «Ռեքվիեմ»-ը: Վերդի։ «Մենք Վերդիի «Ռեքվիեմ» էինք կատարում հենց Ստեփանակերտի հրապարակում, եկել էր ավելի քան 6000 հազար մարդ աշխարհի բոլոր ծայրերից (այդ սարսափելի ողբերգությունը հայերին ցրեց ողջ մոլորակով)։

 

«Այն, ինչ մենք հիմա տեսնում ենք, սկսվող ցեղասպանություն է», - ասել է Կազարնովսկայան: Ես կարող եմ դա համարձակորեն պնդել․․․ Բոլոր այն արժեքները, որոնք կան Արցախի հողի վրա, հնագույն արժեքներ են։ Սրանք շատ մեծ մշակույթի կոթողներ են, որոնք մեզ թողել են մեր նախնիները։ Եվ այդ մշակույթը կրող մարդիկ բարձր են գնահատում իրենց հողը։ Նրանք սիրում են այն, պայքարում են դրա յուրաքանչյուր թիզի համար եւ երրորդ երկրների միջամտությունը բացարձակապես անթույլատրելի է։ Ինձ համար Արցախը Կովկասում քրիստոնեության ֆորպոստ է, որը չպետք է կորչի։ Ես հասկանում եմ, թե ինչ է ուզում Թուրքիան, ես հասկանում եմ մյուս կողմի ձգտումը, սակայն ինձ թվում է, որ անհրաժեշտ է նստել բանակցություններ իսեղանի շուրջ, ընդ որում՝ ոչ միայն Հայաստանն ու Ադրբեջանը, այլեւ պետք է լինեն փորձագետներ, պատմաբաններ, մարդիկ, որոնցում ողջ է պատմական հիշողությունը, նրանք պետք է համաձայնության գան, ինչ-որ համաձայնության։ Որովհետեւ պարզապես խաղաղ կարգավորման կոչ անելն անհնար է։ Այնտեղ, այնուամենայնիվ, սարսափելի բախումներ են սկսվելու․․․ Դա թույլ տալ հնարավոր չէ։ Ինչպես հնարավոր չէ թույլ տալ, որ խաղաղ ժամանակներում՝ այսօր, մայրերը թաղեն իրենց որդիներին։ Դա անհավատալի. Դա սարսափելի է։ Դա սարսափելի է։ Դա ցավալի է»․․․

 

Լյուբով Կազարնովսկայան նշել է, որ չի կարելի թույլ տալ այն, ինչ տեղի է ունեցել 105 տարի առաջ։ «Աշխարհի մարդիկ, ոտքի կանգնեք եւ ձեր ձայնը տվեք ի աջակցություն Արցախի։ Խաղաղություն պետք է լինի այս երկրի վրա։ Այս երկիրը սուրբ է, էներգետիկորեն աներեւակայելի հագեցած, շատ կարեւոր, եւ ինձ թվում է, որ մենք բոլորս պետք է ասենք, վճռական «ոչ»՝ մարտական գործողություններին, որոնք բոլորովին անիրավաչափ տեղակայված են այս երկրի վրա»․․․