«Մեկ–մեկ ալյուր չլինելու պատճառով չէինք աշխատում, 1-2 օր հետո էլի ալյուրը տալիս էին, աշխատում էինք։ Ծանր է, չեմ էլ ուզում հիշել... Հացը վերջանում էր, բայց հլը հերթը կանգնած էր, շատ դժվար էր, շատ, չէինք իմանում` ինչ անել։ Ամբողջ գիշեր, սուտկեքով անգամ կանգնում էին հացի հերթում։ Շատ է եղել, որ ես էլչեմ կարողացել տուն հաց տանել։ Ամեն աշխատողի երկու հաց էինք տալիս, լինում էր` պետք ա դուրս գայի, մեկ էլ երեխեն գրկած կին էր գալիս, հաց ուզում, նրան էի տալիս»,– հիշում է Վիգենը։

 

Արցախում թողեցին Մարտունու շրջանի Կարմիր շուկա գյուղում հայրական տունը, մշակվող հողատարածքը, հացի փոքրիկ բիզնեսը, վերցրեցին հիշողությունները, ճանապարհի համար ծածկոցներ, երեխաների համար մի երկու ձեռք հագուստ և հնդկաձավար։

«Արդեն ալյուր չկար, հաց չկար։ Կինս վերցրեց ղազանն ու հում գրեչկան, ճանապարհին եփում էր, բաժանում տարբեր երեխեքի, առանց հացի ուտում էին»։

 

Հայաստան հասնելուց հետո ուղիղ Դիլիջան եկան։ 2020 թվականին էլ, երբ տեղահանվել էին, էլի Դիլիջանի հյուրանոցներից մեկում էին ապաստան գտել։ Այս անգամ հյուրանոցի տերն ինքը զանգահարեց ու առաջարկեց ուրիշ տեղ չգնալ, միանգամից իրենց մոտ գալ։ Մի քանի օր այնտեղ մնացին, հետո բնակարան վարձեցին 170 հազար դրամով։ Բնակարանում ապրում են Վիգենը, կինը և երկու երեխաները` 2-ամյա դուստրն ու 12-ամյա որդին, որն արդեն «Այբ» դպրոցում է սովորում։ Կենտրոնական բանկը սուբսիդավորում է յուրաքանչյուր դասարանից 2 արցախցի երեխայի ուսման վարձավճար։ Քննության արդյունքներով մեկը Վիգենի որդին դարձավ։

 

Հաջորդ քայլը փուռ գտնելն էր։ Տարածքի տերն առաջին ամսվա համար վարձակալության գումար չի ուզել, խոստացել է նաև թոնիր տեղադրել, որ արցախյան հացն իսկական ավանդական ձևով թխվի` թոնրի մեջ։ Արդեն նաև ժենգյալով հաց են թխում։